Ve kadın “ah!” dedi, kızının yüzünü okşarken... / And woman said “ahh!” while caressing her daughter’s face...

Çiğdem Usta 

İletişim Sorumlusu / Communication Officer

Hayata Destek Derneği | Support to Life

________________________________________________________________________________________

“Bıçağın ucundaydı 

insanların hafızası 

‘İnsan unutandır ve insan 
unutulmaya mahkum olandır.’ 

Tanrı şöyle derdi o zaman: 
Ah!”

“On a knife edge was 

human memory  
‘Human is one who forgets 
and one who is doomed to be 
forgotten.’ And God would say: 

Ahh!”
Didem Madak

Her coğrafyada aynı mıdır ah’ın anlamı? İnsan kayıpları için, yaşayamadıkları için, elinden akıp giden zaman için ve de hayata tutunma telaşesindeyken bir yandan, aynı şekilde mi iç geçirir, ah eder? Bir fotoğraf karesinde bir kadın yüzü yavrusuna dönük, çocuksa bana bakıyor hem ürkmüş hem ürküten gözlerle... Bir kız çocuğunun gözlerinde sorguluyorum şimdi; her coğrafyadan, her milletten, her kültürden insan o yıkıcı duyguyu “ah” diyerek mi anlatır acaba?

Is the meaning of “ahh” the same all around the world? Does everyone sigh or say “ahh” in the same way for his/her losses, for those he/she can never experience, and for the time that flies while trying to hold on to life? An image of a woman looking at her daughter who is staring at me with her eyes that are both afraid and scary... In the eyes of a child, I am now questioning whether people of any region, nation or culture express this same disruptive feeling with an “ahh”?

Fotoğraf karesinde bir kadın. Bir Ezidi. Bir anne. Türkiye’nin son 5 yıl içinde ‘misafir’ ettiği 2 buçuk milyon mülteciden biri. Irak’ın kuzeyindeki Şengal’den can havliyle kaçan 30 bin Ezidi’den biri. Her mültecinin farklı bir hikayesi var. IŞİD saldırılarından kaçan Ezidilerinki en kıyıcılarından... Fakat her hikayenin örgüsünde konuşa konuşa normalleştirdiğimiz, esasında normal olmayan bir de değişmez saklı; savaş mağduriyeti. 

A woman in a frame. A Yazidi. A mother. She is one of the 2.5 million refugees “hosted” by Turkey in the last 5 years. She is one of the 30 thousand Yazidis who ran away from Sinjar, northern part of Iraq, for their lives. Every one of them has a different story. It is one of the cruelest that is experienced by those Yazidis escaping from attacks of the ISIS. However, there is one thing that is true for every story, an abnormality we normalize as we talk about it: war-victimization. 

Bilindik olması gerçekliğini azaltmıyor; insanlık, II. Dünya Savaşı’ndan bu yana yaşanan en büyük göç krizine tanıklık ediyor. Suriye’de savaşın başladığı 2011 yılından bu yana Suriye ve Irak’ta yaşayan 5 milyona yakın insan evlerini, dostlarını, gündelik yaşamlarını, vatandaşlık haklarını geride bırakarak ülkelerini terk etti. Hayatta kalabilmek için... İlk güzergahlardan biri, komşu ülke Türkiye’ydi. Bir komşuya misafir olarak gelmedikleri, ülkelerindeki şiddetin günden güne daha da derinleşmesiyle anlaşıldı. Savaş mağduru mültecilerin misafire ikramın ötesinde insani ve hayati ihtiyaçları vardı, hala var. Mülteci akını bugün de devam ediyor. İhtiyaçlar listesi uzuyor.

The fact that we know it does not make it less real; the world witnesses the largest migration crisis since the World War II. About 5 million people have left their homes, their friends, their daily routines, and their civil rights in Syria and Iraq since 2011 when the war started in Syria. They did it in order to survive... One of the first destinations is the neighbor Turkey. As the violence in their country has intensified day by day, it is now understood that they are not guests any more in the neighboring country they arrived. These refugees, victims of the war, needed humane and vital needs, which they still need. The flow of refugees continues even today. The list of needs is growing longer.

Fotoğraf karesindeki Ezidi kadın –yüzü yavrusuna dönük, çocuğun gözleri bana- bu ihtiyaç sahiplerinden biri. Ve biz, onun ve ailesinin ihtiyaçlarından haberdarız. Çünkü onlar, E-Kart ile Hayata Destek Programı’ndan yararlanıyor.

The Yazidi woman in the image, with her face towards her daughter whose eyes staring at me, is one of them who are in need. And we are aware of her and her family’s needs. This is because they are benefiting from what the Support to Life with E-Voucher Program offers. 

Avrupa Komisyonu İnsani Yardım ve Sivil Koruma Ofisi fonu ve Alman yardım kuruluşu Diakonie Katastrophenhilfe desteği ile Hayata Destek tarafından yürütülen proje, Diyarbakır, Batman, Urfa ve Hatay başta olmak üzere sınır kentlerde mülteci ailelerin temel ihtiyaçlarını karşılamak için geçen yıl başlatıldı. İhtiyaç sahibi mülteci ailelere verilen e-kartlar aracılığıyla evinden uzakta yaşam mücadelesi veren mülteciler, kendi seçimleriyle belirlenen mağaza ve dükkanlardan temel ihtiyaçlarını karşılayabiliyor. Hanedeki kişi sayısına göre yapılan nakdi yardım, mülteci ailelerdeki her bireyin ihtiyaçlar giderilirken söz hakkının olabilmesini sağlıyor. Üstelik tercihlerini kendileri dile getirerek; kendi mahallelerinde, bildikleri dükkanlardan, kendi kazançlarıyla alışveriş yapabildikleri günlerde olduğu gibi... Bu nakit yardımı, ailelerin orta vadede ev ekonomisi ve geçim kaynağı planlamasına odaklanmasını mümkün kılıyor. Ayrıca ikamet ettikleri bölgede yerel ekonomiye katkı yaparak, bölge sakinleriyle iletişim kurmaları için de bir kanal açmış oluyor.

The project conducted by Support to Life with funding provided by European Commission’s Humanitarian Aid and Civil Protection department and with support of the German humanitarian organization Diakonie Katastrophenhilfe was initiated last year to meet the basic needs of refugee families in the cities located near the border, including Diyarbakır, Batman, Urfa and Hatay. Refugees who try to survive far away from their homeland are able to meet their basic needs from any shop or mall of their own choice with the e-vouchers provided to them. The cash assistance provided to a family depending on the number of people in this particular family gives every individual in the family the right to speak for their needs. They can express their own needs; just like the old days, when they were able to buy from familiar shops with their own money... This cash assistance makes it possible for families to focus on the domestic economy and planning their source of living in the medium term. Furthermore, they contribute to the local economics of the area where they currently reside, creating a channel of communication with the other residents of the region.

Programın kapsamı sadece e-kartlar aracılığıyla sağlanan nakdi yardımla da kısıtlı değil. Öncelikli olarak kamp dışında yaşayan mülteci aileleri merceğine alan program, bu ailelerin temel hak ve hizmetlere ulaşımını desteklemeyi de hedefliyor. Vaka yönetimi ekipleri, zarar görebilirliği yüksek mültecilerin sosyal haklar çerçevesinde ihtiyaçlarını gidermelerine danışmanlık ya da doğrudan destek yoluyla yardımcı oluyor.

The scope of the program is not limited to the cash assistance provided with the e-vouchers. With its primary focus on the refugee families living outside the camps, the program aims to support these families so that they can access the basic rights and services. The case management teams offer consultancy or direct assistance services to help vulnerable refugees meet their needs within the framework of social rights.

Fotoğraf karesindeki kadın –yüzü yavrusuna dönük, çocuğun gözleri bana- binbir kaygısının içinde en çok kızının geleceğini düşündüğünde ah edecek, biliyorum. Asla öğrenmemesi gereken şiddet gerçeğini küçük yaşında tanıklık ederek öğrenen o kız çocuğu annesinin ah’ına aynı delici bakışlarla cevap verecek. Fakat bir gün, yakın gelecekte bir gün gözlerini daha güvenle, çocuk kahkahaları eşliğinde etrafına çevirebilmesi için biz o kız çocuğunun ve annesinin yanında olmaya devam edeceğiz. Yeri geldiğinde beraber gülümseyip yeri geldiğinde beraber ah ederek...

I know that the woman in the image, with her face towards her daughter whose eyes staring at me, would sigh with the deepest “ahh” when she thinks about her daughter’s future. And this little girl, who has learned as a direct witness the truth of violence  which she should have never known, would answer her mother’s “ahh” by giving her the same penetrating look. But we always will be there for this little girl and her mother so that one day, in the near future, she can look to the future with confidence with nothing but laughter in her eyes. By laughing with them and crying “ahh”s with them...