 |
| Tuçe Girit Hayata Destek Derneği / Support to Life |
Arkadaşım İlyas
Nisan, 2016
“Güvende olsak, akrabalarımızın yanına dönebilsek keşke.”
Babası için
ayakkabı almaya gelen 14 yaşındaki küçük adamla Fidanlık Kampı’nda tanıştım. Konuşmaya
katılabilmek için uzaktan meraklı gözlerle bizi izleyen İlyas’ın samimi gülümsemesi
beni ilk etkileyen şey oldu.
Ekip arkadaşlarımla
İngilizce konuşurken kulak misafiri olan İlyas heyecanla az çok İngilizce,
Türkçe ve Almanca konuşabildiğini söyledi. ‘Hadi o zaman İngilizce konuşalım’
dediğimde ise gururlu bir duruşla ‘Tamam’ dedi, başladı anlatmaya.
“Ben Iraklıyım ama şimdi Diyarbakır’da yaşıyorum.”
5 kardeşin
ortancası olan İlyas Irak, Şengal’de ailesiyle birlikte yaşıyormuş. Çatışmalar
başlayınca önce Zaho’ya sonra 15 saat dağ yollarında yürüyerek Cizre’ye
kaçmışlar. Bir ay sonra da Diyarbakır Fidanlık Kampı’na ulaşmışlar.
“Burası ev değil, yaşamak biraz zor. Ama yine de ailemle Diyarbakır’da olabilmek güzel.”
Okula gidemiyor
ama gitmeyi çok istiyor. Şimdilik Hayata Destek Derneği’nin kamp alanındaki
etkinliklerine katlıyor. Hayali, tıpkı mahallelerimizdeki çocuklar gibi, büyüyünce
futbolcu olmak. Şakayla karışık kamptaki
patlamış topları sorduğumda, “ben bilmiyorum, ben yapmadım” diyor.
E-Kart ile
Hayata Destek Programı’ndan yararlanarak gıda alışverişlerini yaptıklarını
söyleyen İlyas, Kışa Hazırlık Programı kapsamında da önce babasına sonra
kendisine ayakkabı alabilmiş.
İlyas’ın
omuzlarındaki yük bizim tanıdığımız yaşıtlarından daha fazla. Çocuksu
hayallerinin dışında gerçekten ne istediğini sorduğumuzda ise tanıştığımız tüm mültecilerden
aldığımız aynı cevabı alıyoruz;
“Şengal ya da Almanya fark etmez, sadece güvenli bir yerde yaşamak istiyoruz.”
Savaşın
olgunlaştırdığı çocuklardan sadece biri olan arkadaşım İlyas’la yeniden bir
şekilde, kampta ya da daha da güvenli bir yerde, görüşmeye söz verip
vedalaştık.
My Friend, İlyas
April, 2016
I met the 14-year-old young man, buying tennis shoes for his father, at Fidanlık Camp. İlyas’ sincere smile was the first thing that struck me as he was eagerly watching us to join the conversation.“I wish we were safe,and return back to our families.”
İlyas overheard me talking with my colleagues in English and excitedly told us that he could speak some English, Turkish and German. Once I said ‘Okay, let’s speak in English’, proudly said ‘Yes’ and started sharing his story.
“I am Iraqi, but now I live in Diyarbakır.”
İlyas, middle one of 5 siblings,
used to live in Sincar, Iraq with his family. Once the conflict started they
fled to Zaho, from there they walked 15 hours to Cizre. A few months later they
came to Diyarbakır Fidanlık Camp.
“This is not a house, it’s hard to live here. But still, it is nice to be with my family in Diyarbakır.”
Although he really wants to, he is
unable to go to school. He is currently attending to the Support to Life
activities at the camp. Just like the children from our neighborhoods, his
dream is to be a soccer player one day. When I ask him –jokingly– about the
torn balls at the camp, he says
“I do not know, I did not do it”
İlyas can do his food shopping the
Support to Life with E-Voucher Program and was able to buy shoes for himself
and his father within the scope of Winterization Program last February.
İlyas has more to carry on his young
shoulders comparing the other children in his age group. Putting aside his
childish dreams when we ask what he really wants, the response is the same as
any other refugee.
“Sincar or Germany, it does not matter. We only want to live in a secured place.”
My friend İlyas, one of the many
children who were forced to grow up by the war, and I promised each other
somehow to meet again at the camp or another secure place.
